Zondagmiddag werd ik gebeld door Mirjam over een film “As it is in heaven”, maar het was mijn thuiszitzon-dag, niet aankleden en alleen maar in huis bezig zijn. We zijn maandagavond gegaan. Het is een Zweedse film over een beroemde dirigent, die door een hartaanval geveld, stopt met zijn werk en anoniem terugkeert naar zijn geboorteplaats. Anoniem, omdat iedereen hem wel kent als dirigent, maar men weet niet dat hij als jongetje in dat plaatsje heeft gewoond. Hij wordt gevraagd te komen luisteren naar het plaatselijke amateurszangkoortje van de kerk en hij raakt erg bij hen betrokken, hij gaat hen begeleiden en het niveau wordt beter, bovendien heeft het gevolgen voor de leden van het koortje. Het roept allerlei gevoelens op bij de verschillende mensen, die je bij elke scene steeds beter leert kennen, alsof je zelf in het koor mee zingt. Het koor wordt door hem gestimuleerd om ieder voor zich zijn eigen stemgeluid te zoeken. Dit resulteert in therapeutische bijeenkomstjes, ontspannen, maar ook met ontladingen, uitingen van lang weggestopte gevoelens en gedachten. Het lijkt of elk van de leden een vlucht in zijn of haar ontwikkeling doormaakt en dichter bij zichzelf komt. Hij schrijft een liedje voor een van hen, een vrouw, over vrij zijn en jezelf zijn. Heel gevoelig en mooi is dat liedje. Deze vrouw wordt thuis door haar echtgenoot mishandeld, en het zingen van dit liedje alleen al is een bevrijding. Zelf leert hij liefdesgevoelens herkennen, eerst schromend, voor de blonde Lena, die zo lijkt het eerst, steeds een ander vriendje heeft. Lena ziet engelenvleugels bij iemand, als deze binnenkort overlijdt, en ze schrikt er van dat ze het ook bij hem ziet. Ze beleven samen de passie van de liefde. Als een van de leden van het koor, dat inmiddels is uitgegroeid tot een grotere groep wegens onverdeeld succes en enthousiasme, hen heeft aangemeld voor een zangwedstrijd voor koren in Oostenrijk, ontstaan er allerlei gemengde gevoelens en ook hiermee wordt heel openend omgegaan, de mensen, die je in al hun apartheid en uniekzijn leert kennen, hebben uitbarstingen en uiten hun onzekerheid, terwijl zij eerder alleen maar gewoon hun leventje leidden. Het is duidelijk dat ieder dichter bij zichzelf staat en van daar uit contact maakt met de anderen. Natuurlijk heeft ook dit weer effect, en een positief effect, op het zingen. Ze stralen van tijd tot tijd en vooral als ze zingen. De dirigent, die dus met zijn werk gestopt was om gezondheidsredenen, was steeds als een kind zo blij. Het was zo mooi om te zien hoe hij zijn emoties ontdekte, die hij in zijn leven niet heeft durven tonen, hoe hij zelf verbaasd was om die en door die emoties. Hoe hij zichzelf ging leren fietsen en hoe hij terwijl hij bij het fietsen Lena dan ontmoette, zo schromend en voorzichtig, reageerde op de gevoeligheden en gevoelens die er gebeurden en ontstonden. Op de avond van het optreden is hij op de fiets onderweg en moet hij zich haasten om op tijd te zijn. Dit is teveel voor zijn gesteldheid en als hij aangekomen in het gebouw, de trap op strompelt, gaat er van alles door je heen, want je hoopt, ik denk niet alleen ik, maar ook de andere mensen die de film voor het eerst zien, dat hij niet doodgaat, ondanks de voorspelling van Lena, en je hoopt dat hij het optreden haalt. Hij stort in de toiletruimte in elkaar en komt daarbij met zijn hoofd tegen de radiator. Hevig bloedend uit een gapende wond aan zijn slaap zakt hij tegen de muur en blijft zo zitten. Door een luchtkoker in het plafond, die in verbinding staat met de concertzaal, hoort hij de mensen op het podium. Het publiek is onrustig en ongeduldig, omdat hij er nog niet is, en omdat ze willen dat men begint met zingen. Een van de leden van het koor, begint zijn unieke geluid, een voor een vallen de anderen in, het is een prachtig geluid van boventoonzingen, het geluid draait boven hen en raakte me in mijn diepste binnenste. Ook de mensen uit het publiek beginnen mee te zingen en op het laatst zingt iedereen zijn eigen specifieke geluid. De tranen liepen over mijn wangen, zonder geluid, hooguit met een snik. Een geluid: as it is in heaven, zo mooi, zo prachtig hemels. Toen het afgelopen was, tijdens de aftiteling was er wel nog het liedje dat de vrouw gezongen had. En ik zat daar tot het einde van de aftiteling, net als de andere mensen uit de bioscoop, het was totaal stil, niemand stond nog op en ook ik wou en kon niet opstaan. Ik wou blijven huilen zonder geluid, het was zo’n sterke emotie, zo iets dieps en zuivers dat er bij mij geraakt is. De film is echt een aanrader, omdat hij ook een mooi en lief verhaal heeft, maar vooral omdat er zoveel gevoeligheden in voorkomen, die op een eenvoudige manier worden getoond. Zoals bijvoorbeeld Lena, die eigenlijk voor iedereen lief is, waardoor ze de indruk wekt, dat ze “het” met iedereen doet. En de vrouw van de dominee, die zo sterk is, zo’n sterke vrouw en zo trouw aan haar zelf en aan haar man. Mooie film.
Beoordeling: 8
Gradatie: Gevoelige film
Genre: Geen familiefilm
Doelgroep: Meer iets voor mensen die zich betrokken voelen
Gradatie: Gevoelige film
Genre: Geen familiefilm
Doelgroep: Meer iets voor mensen die zich betrokken voelen
